Week 2

Wat was dit weer een week zeg. Zoveel nieuwe dingen gezien en meegemaakt. Te veel om allemaal op te schrijven. Ik probeer zoveel mogelijk wel te vertellen.

Deze week zouden we voor het eerst op veldwerk gaan. We zouden de cooperative, die we trainingen gaan geven, ontmoeten. Voor deze eerste ontmoeting moesten we een interview in elkaar zetten. Het is belangrijk te weten waar de cooperative op dit moment staat en waar zij zelf het liefst in getraind zouden willen worden. Maandag hebben we de hele dag op kantoor aan het interview gewerkt. Dinsdag zou onze ‘veldbegeleider’, Matthew, het interview nakijken.. We hadden na chai tijd afgesproken. Uiteraard ging het anders dan we hadden verwacht. Matthew was er niet. Hij zou later terugkomen. We hebben de hele dag op hem gewacht, maar hij is niet meer naar ons toegekomen. Aangezien we die dag niets te doen hadden, zijn we skype gaan downloaden. Ik heb met mijn vader en moeder geskyped. Zo gezellig.

Woensdag ochtend om half tien hadden we met Anton afgesproken bij het postkantoor. Vanaf daar zouden we samen naar het ‘station’ lopen. Zo gezegd, zo gedaan. We waren te vroeg bij het station. Het was gewoon een pleintje van rode aarde, te midden van wat kleine kraampjes. Rond 11:00 uur kwam onze ‘matatu’ aan. Ik vroeg Anton hoe hij wist dat wij die matatu moesten hebben. Toen antwoordde hij: “ omdat onze matatu vertrekt van die standplaats”. Ik moest in mezelf ontzettend lachen. Voor zover ik kon zien stond alles kriskras door elkaar en had niemand een eigen standplaats, maar goed. Anton belde Stella, de chairman van de cooperative, om te zeggen dat we op dat moment richting Kanyangi zouden vertrekken met de matatu. Gelukkig belde Anton haar, want ze was helemaal niet in Kanyangi, maar in Kavisuni. In Kavisuni is de markt op woensdag. De matatu die we eerst zouden nemen ging niet langs Kavisuni. Anton zocht uit hoe we nu verder moesten reizen.

We namen een gewone auto. In Nederland noemen we het denk ik een vijf persoonsauto. De driver zei dat er nog precies drie plekken over waren. Er zaten immers nog maar zes personen plus een baby in. Met de driver zelf en ons erbij zaten we met negen man plus baby in de auto. Wat een geprop. Ook nog allemaal spullen erbij natuurlijk. Daar gingen we dan, mijn rechter bil raakte de bank niet eens, maar het was wel een leuke ervaring. Vlak buiten Kitui was een wegcontrole. Twee mannen met enorme geweren controleren of alle auto’s zich wel aan de regels houden. Goed om hierbij te weten is dat wat de controleurs niet zien, kunnen ze ook niet bekeuren. Dus vlak voor de controle werd Anton in de achterbak gestopt en gingen alle (geblindeerde) ramen dicht. Zo konden ze niet zien dat we met te veel mensen in de auto zaten en konden we gewoon doorrijden. We deden er ongeveer anderhalf uur over om in Kavisuni te komen. Onderweg stapten er mensen in en stapten er mensen uit. Op een gegeven moment zaten we met 15 man in de auto!! Dat terwijl de moeder naast mij rustig haar kind zat te voeden.

Eenmaal aangekomen, wachtten we op Stella. We namen een drankje in de slagerij. We werden door iedereen aangestaard. Ze zien daar ongeveer één keer per jaar blanken. Een heus spektakel dus. Anton werd gebeld door Stella. Ze was er. We liepen met haar mee door het dorp. Leuk om daar te lopen op marktdag. Door een megafoon worden alle aanbiedingen omgeroepen, terwijl de vrachtwagens worden uitgeladen. We zouden Stella vandaag ontmoeten om van haar de boeken (boekhouding) te ontvangen, zodat we die konden bekijken en konden zien wat er op dit moment goed gaat en wat fout. Stella had de boeken niet zelf. De secretary had deze. Opnieuw konden we een half uur wachten. Eindelijk, daar was ze, Florence. We vertelden haar dat we de boeken mee wilden nemen naar Kanyangi om ze daar te bekijken. Ze vond dat geen goed idee aangezien ze de boeken liever in haar eigen bezit hield. Uiteindelijk wisten we haar te overtuigen en konden we op weg naar Kanyangi. Florence ging mee. Ze wilde zeker weten dat de boeken veilig aan zouden komen.

We namen de motor. Twee met zijn vieren. Het was een mooie tocht. Allemaal kindjes langs de weg zwaaiden naar ons. Florence vertelde dat ze waarschijnlijk nog nooit een blanke hadden gezien. Toch een gek idee als je daar rijdt. Na ongeveer drie kwartier kwamen we aan in Kanyangi. Het was eigenlijk niet veel meer dan één dorpsstraat. Florence bracht ons naar het Jambo hotel. We wachtten daar terwijl zij een kamer voor ons ging regelen. We kregen geen kamer in het Jambo hotel, maar in een hotelletje aan de overkant. Piepklein, maar prima te doen. Prima te doen tot het avond werd. Er zaten maar liefst zes kakkerlakken in de kamer. Bah. Nadat we ‘s middags hadden geluncht en een dutje hadden gedaan, gingen we samen met Anton de boeken bekijken. Het zag er allemaal redelijk uit, maar heel erg basic nog. Anton viel zowat in slaap. Toen we vroegen of het wel met hem ging, zei hij dat hij malaria had! We schrokken heel erg, maar het schijnt hier normaal te zijn. Anton beloofde ons de volgende dag naar het ziekenhuis te gaan. Na het eten gingen we vrij snel terug naar het hotelletje. We wilden dat Anton goed rust zou nemen.

Donderdagochtend zaten we om half negen aan het ontbijt bij Jambo hotel. We hadden gehoord dat de cooperative ons daar zou ontmoeten. Stella en een ander lid waren ruim op tijd. Een aantal anderen kwamen rond 10:00 uur en de laatste twee kwamen pas om 11:00 uur. Prima opkomst. De vergadering vond plaats in de kerk. Die kerk huren ze elke meeting voor 200 KSH, dat is minder dan 2 euro. Het interview ging goed. We hadden genoeg informatie verzameld om de trainingen te gaan maken. Na de vergadering lunchten Anton, Niek en ik weer bij Jambo hotel. We hadden nog ruim de tijd voordat de matatu vanuit Mombasa zou arriveren.

Rond 15:00 uur was de matatu er. Op tijd! Ongelooflijk. De matatu bracht ons terug naar Kitui. Volgens mij heb ik in een keer hangtieten en zijn Niek zijn ballen een stuk verder ingedaald. Wat een rit zeg. Drie uur lang op en neer gestuiterd. Af en toe stuiterde ik zo hoog dat ik helemaal los kwam van mijn stoel. Een sport-BH was geen overbodige luxe geweest. Uiteindelijk zijn we wel veilig aangekomen. Veilig, maar doodmoe.

Vrijdag was een dag waar iedereen naar uit had gekeken. Sportdag. Wat een feest bij 35 graden. Het was wel super leuk. We begonnen met 100 meter sprint. Ik dacht van mezelf dat ik wel snel was, dus ik deed mee. Wat een grap was dat zeg. Die Kenianen zijn veel te snel! Gelukkig deden we alles in teams. De vaste werknemers van SASOL tegen de studenten. De Kenianen uit mijn team wonnen de 100 meter sprint. Na de sprint was er estafette. Vervolgens was de voetbal wedstrijd. Twee keer 35 minuten. Niek speelde mee. De sfeer was echt heel erg goed. Iedereen kletste lekker met elkaar. Het was alleen wel bloedheet. Iedereen verbrandde, ook ik helaas. Na voetbal hadden we een uitgebreide lunch. Er werd in de schaduw een heel buffet opgezet. Rijst, ugali, chapati, geit, chicken, stoofpot, ananas, meloen, noem het maar op. Heerlijk. Volleybal was het laatste onderdeel van de sportdag. Niek en ik deden daar ook aan mee. Ongeveer om de twee punten werd de tussenstand omgeroepen. Hilarisch. Uiteindelijk was de prijsuitreiking. Wij, de studenten, hadden gewonnen. We kregen de wisselbeker uitgereikt door Kennedy.

De volgende dag was ik nog best moe. Gelukkig hoefde ik niet zoveel te doen. Zaterdag is wasdag hier. Mijn kleding was ontzettend vies. Ze waren allemaal rood van het stof. Ik was de hele middag bezig om alles echt goed schoon te krijgen. Zaterdag avond gingen we in een lokaal barretje voetbal kijken. We dronken een paar Tuskers met de Kenianen die we daar hadden ontmoet. Een hele gezellige avond, die tot een uurtje of 02:00 doorging.

Zondag was ik uiteraard brak. We gingen naar het zwembad om uit te brakken. Zonnen en zwemmen, de perfecte combi. Zondag avond waren we moe. We zijn op tijd gaan slapen.

Je beseft je pas hoeveel je meemaakt in een week wanneer je het allemaal opschrijft. Voor mijn gevoel zit ik hier al een maand en dat terwijl er pas twee weken voorbij zijn.

PS: ik heb geen tijd gehad om dit verslag te uploaden, vandaar dat het nog week 2 is.