De tijd vliegt voorbij

De eerste maand zit er alweer op. De tijd gaat zo bizar snel. Gisteren toen ik weer een lange reis met de matatu maakte, bedacht ik me dat ik gewoon door Kenia aan het rijden was op weg naar huis. Het besef dat ik hier nu voor drie maanden verblijf is af en toe nog ver te zoeken, maar ik geniet elke dag.

Ik was nog wat dingen vergeten te vertellen over de tweede week. Het regenseizoen was begonnen! De boeren hadden er lang op gewacht en ze konden eindelijk hun akkers gaan prepareren. We hebben die week ook een Keniaanse simkaart gekocht. Nu kunnen we ten minste goedkoop mensen bellen hier en internet is natuurlijk ook wel lekker om te hebben. Het laatste wat ik nog vergeten ben, is dat Niek en ik Kikamba namen hebben gekregen. De mensen die hier in het Kitui district wonen zijn Kamba’s. Zij spreken Kikamba. Ik heb de naam Mutanu gekregen, wat betekent dat ik een blij persoon ben. Niek heeft de naam Kyalo (uitspreken als Tjalo) gekregen. Het betekent ‘de reiziger’. Mensen lachen zich rot als we ze in het Kikamba vertellen hoe we heten. Ze hebben hier nog nooit ‘mzungu’s’ (blanken) gezien die de lokale taal een beetje spreken. Kiswahili gaat namelijk ook steeds beter.

De derde week hebben we gewoon weer op kantoor doorgebracht. We moesten het interview verwerken en een training in elkaar zetten. De eerste training stond gepland voor de volgende week dinsdag. Uit het interview was gebleken dat de cooperative helemaal niet wist wat een cooperative precies in hield. Genoeg om ze te leren tijdens onze training dus.

Dinsdag zijn we met alle Keniaanse buddy’s uiteten geweest. Alleen Anton kon niet mee, want die had nog steeds malaria. We aten bij Park Side Villa, een van de beste restaurants in Kitui. We gingen zonder alle andere Hollanders, aangezien we het daar niet zo mee hebben. De buddy’s genoten enorm. Ze bestelden alles wat ze lekker vonden, sommigen bestelden zelfs twee drankjes in een keer. Niek en ik vonden dat prima. Het was namelijk veel te leuk om ze zo blij en genietend te zien. Na het eten verplaatsten we naar de pooltafel. We namen nog een Tusker en kletsten gezellig door. Rond kwart over elf viel de stroom uit en gingen we naar huis.

Donderdag lunchten we met John en Patrick bij een vrouw waar we altijd ‘viazi’ halen. Viazi zijn aardappelschijfjes in een krokant korstje. Heerlijk. We namen die dag chapati en ndengu (de soort bonen die de boeren hier verbouwen).

Vrijdag gingen we eind van de ochtend naar een vrouwtje waar we altijd onze groentes kopen. We hadden de vorige dag met haar afgesproken dat ze ons zou leren hoe we chapati moeten maken. We gingen in haar kleine, benauwde winkeltje zitten en keken toe. Nadat ze klaar was aten we er allebei een. Je zag aan haar gezicht dat ze het geweldig vond dat we bij haar langskwamen.

Het weekend was ook niet zo spectaculair. Dat kwam doordat ik ziek was geworden. Zaterdag ochtend gingen we met Ann, Halem en de twee zoontjes van Kim (het manusje van alles bij SASOL) naar Nzambani rock. Vanaf ons huis kun je de rock aan de horizon zien. Het is een enorme vierkante rots. We reden er met de taxi heen en deden er ongeveer 40 minuten over. We kwamen aan en zagen dat we met een trap naar boven moesten. Niek had er gelijk geen zin meer in. Hij heeft nogal last van hoogtevrees. Gelukkig ging hij alsnog mee naar boven. Het uitzicht was bloedmooi. We hebben veel foto’s gemaakt en veel gefilmd. Onze taxi driver was ook mee naar boven gegaan. De mensen hier uit de buurt komen niet zo vaak op de rots. Voor de kindjes van Kim, Wil en Laban, was het ook de eerste keer.

Na ons bezoek aan de rots zijn we naar huis gegaan. We waren ongeveer 15:00 uur thuis. Rond 17:00 zouden alle Keniaanse buddy’s naar ons toe komen. De andere Nederlanders waren op safari, dus we hadden het hele huis voor onszelf. We maakten met zijn allen chapati. Kim was er ook. Helaas was ik ziek geworden. Ik had koorts en voelde me ontzettend slap. Nadat de buddy’s en Kim naar huis waren gegaan, ben ik lekker in bed gaan liggen. Ook de hele zondag ben ik in bed gebleven. Ik moet zeggen dat ik het wel een beetje eng vond om hier koorts te hebben en me zo beroerd te voelen. Ik zou maandag naar het ziekenhuis gaan voor onderzoek, maar toen ik maandag wakker werd voelde ik me weer helemaal de oude.

Omdat ik zeker wilde weten dat ik niet meer ziek was, stelden we de training één dag uit. Zo konden we maandag nog gewoon op kantoor blijven. We perfectioneerden onze training en overlegden nog even met Kennedy en Matthew. We hadden een hand-out gemaakt met de basis principes van een cooperative.

Dinsdag ochtend printten we alles uit. We hadden gehoord dat de matatu naar Kanyangi rond 14:00 uur zou vertrekken vanaf het station. Toen we daar om 13:30 uur aankwamen bleek dat onze matatu al weg was. Gelukkig was hij nog niet zo ver weg. Een man op het station belde de matatu dat hij op ons moest wachten. Hij regelde ook twee boda boda’s (motors) voor ons waarmee we direct naar de matatu werden gebracht. Gelukkig, hij stond er nog. Als we hem niet gehaald hadden, waren we niet voor het donker in Kanyangi aangekomen en in het donker reizen word sterk afgeraden. Oftewel, als we de matatu hadden gemist, hadden we niet naar Kanyangi kunnen gaan. De matatu zat twee keer zo vol dann de vorige keer. Mensen zaten bij elkaar op schoot en het gehele gangpad stond vol. Ook hingen er nog wat mensen uit de deuropening.

Eenmaal in Kanyangi aangekomen, waren we doodop. De reis had weer drie uur geduurd. We gingen eventjes slapen voor het avondeten. We aten met Anton. Na het eten ging ik met Niek een filmpje kijken op de kamer. We gingen op tijd slapen om fit te zijn voor de eerste training.

Woensdag zaten we rond 08:45 uur aan het ontbijt. De eersten die training zouden krijgen waren er ook al; de chairman, vice chairman en een member. Rond 09:30 begonnen we. Niek en ik gaven de training en Anton vertaalde. Af en toe moest ook Matthew even bijspringen om te vertalen. De training ging echt super goed. We hebben ze veel kunnen leren en ze zaten de gehele training goed aantekeningen te maken. Na de training gingen we even snel lunchen. Na de lunch zou namelijk alweer de volgende groep komen; de secretary en de treasurer, de vice secretary had een ongeluk gehad en kon er helaas niet bij zijn. Ook deze groep was erg leergierig. Anton hoefde dit keer niet te vertalen aangezien de twee allebei Engels spreken. Anton kon daardoor ook een deel van de training geven. Rond 16:30 uur waren we klaar en uitgeput. Toch wel zwaarder dan ik dacht zo’n hele dag ‘les’ geven. We gingen even uitrusten op de kamer en spraken rond 19:00 uur af met Anton voor het avondeten.

Om 18:30 gingen we naar buiten om te kletsen met wat bekenden en kwamen we erachter dat het retedruk was in het dorp. Wat bleek nou, twee weken geleden waren er twee bewakers van de bank vermoord door zeven mannen. Om te achterhalen wie de daders waren, was er een hekserij georganiseerd. Er was een betovering uitgeroepen over de zeven daders. De spreuk hield in dat de daders gras zouden gaan eten. Magisch gras. Door het magische gras zouden ze vanzelf gek gaan doen. Deze avond was een man in het restaurant van ons hotel gaan zitten. Hij had drie chapati gegeten, waarna hij bewusteloos was geraakt. Dat was een teken. Hij was een van de daders. Hij was naar buiten gedragen en daar neergelegd zodat iedereen uit de wijde omtrek hem zou kunnen komen bekijken. Vandaar dan ook de drukte in het dorp. Iedereen wilde zien wie de man was, om er zeker van te zijn dat het geen bekende was. Ik vond het maar niets, al die drukte om een bewusteloze man heen. We zijn naar binnen gegaan en hebben daar heerlijk gegeten.

De volgende dag was de derde training voor drie members van de cooperative. Zij spraken helemaal geen Engels, waardoor het handiger was dat Anton de gehele training gaf. Niek en ik sprongen dan telkens in waar nodig. Na de training gingen we met de drie members een stukje wandelen in Kanyangi, op zoek naar een ebbenboom. Best gek om die boom te zien. Van buiten lijkt de boom precies op alle andere bomen daar, maar van binnen is de boom zwart. Dat was ook echt te zien als je een stukje van de stam afbrak.

Na onze korte wandeling gingen we terug naar het Jambo hotel waar we gingen lunchen. Tijdens de lunch rende ineens iedereen naar buiten. We hadden geen idee wat er gebeurde. Anton vroeg het aan wat mensen. Ze vertelden dat er weer twee daders op straat liepen. Deze keer wisten ze dat het de daders waren, omdat de mannen zich midden op straat aan het uitkleden waren, ook als gevolg van de spreuk. Wat een gekte, Niek en ik moesten er erg om lachen.

Tussen 14:30 en 15:30 uur zou de matatu arriveren, dus we gingen bij de halte zitten wachten. Om 15:00 uur kwam eerst de matatu richting Mombasa aan. Blijkbaar zat daar verdachte nummer vier in. Werkelijk honderden mensen kwamen overal vandaan en begonnen naar de matatu toe te rennen. We wisten niet wat we zagen, zoveel mensen ineens terwijl het dorpje vorige keer uitgestorven leek. Om 15:15 kwam onze matatu aan. We stapten in en konden gelukkig nog zitten. Dat is nogal fijn voor een rit van drie uur.

Toen we weer aankwamen in Kitui zijn we rechtstreeks naar huis gegaan. Thuis aten we met de anderen mee. Daarna heb ik een heerlijke warme douche gemaakt en heb mezelf ontdaan van de dikke laag rood stof dat op mijn lijf zat geplakt. Vervolgens ben ik in bed gaan liggen en als een roosje in slaap gevallen.

Vrijdag zijn we naar kantoor gegaan. Ik heb stiekem de hele dag niets gedaan. Alleen maar foto’s teruggekeken en een beetje op Facebook gezeten. ‘S avonds ging de hele groep, alle Nederlandse en Keniaanse studenten, naar Fuse, een club. Niek en ik gingen ook een kijkje nemen. Het was onwijs leuk. Iedereen danste en de Kenianen gingen helemaal los. Ik heb er zelf ook flink op los gedanst. Gelukkig zal niemand thuis zien hoe. Er werd namelijk alleen maar op zijn Keniaans gedanst. Ik weet niet hoe dat er bij mij als lange blanke slungel uit moet hebben gezien.
De volgende dag was is behoorlijk brak. Weer een goede dag om naar het zwembad te gaan. Ook zondag hebben we niet zo gek veel gedaan. Eigenlijk alleen maar de hele dag de was gedaan. Wat een rotwerk is dat met de hand. Een ding wat ik me hier zeker wel besef is dat ik een ontzettend luxe leventje leidt in Nederland. Het openbaar vervoer is goed geregeld, we hebben overal wegen, we hebben voor alles een machine en we weten bijna altijd zeker dat we alles wat we maar willen bij de supermarkt kunnen krijgen. Hier moet je maar hopen dat je bus of trein rijdt, zijn bijna nergens verharde wegen, doe je alles met de hand en weet je nooit wat er te krijgen valt in de supermarkt. En dan heb ik het natuurlijk nog niet eens over riolering en watertoevoer. We zijn hier verbaast wanneer er water uit de kraan komt, terwijl je in Nederland zwaar pissig wordt wanneer er geen water uit de kraan komt.

Kortom, het is goed te leren waarderen wat je allemaal hebt en ik leer nog elke dag. Het zal wel een enorme omschakeling worden als ik weer in Nederland ben.