Week 1 zit erop

De eerste week is inmiddels voorbij. Ik ben elke dag zo moe ’s avonds. Het is echt nog even wennen allemaal. Niet alleen alles wat je hier ziet is anders dan in Nederland, maar ook alles wat je ruikt en hoort is anders. De geur van vuurtjes die overal langs de weg branden, de roep van een roofvogel, het gezang uit de kerk, het Swahili dat gesproken wordt of het rode stof van de weg dat je om de oren vliegt. En dan heb ik het nog niet eens over het klimaat.

Donderdag was weer een gewone dag op kantoor. Tussen 13:00 uur en 14:00 uur ben ik met Niek, Anton en Ann gaan lunchen in het dorp. We aten ndengu. Ndengu is het soort boon dat de boeren, die wij gaan trainen, verbouwen. Dat moesten we natuurlijk wel even proeven voordat we het veld in zouden gaan.

De dag ging snel voorbij aangezien we iets leuks hadden om naar uit te kijken. Een groot aantal van onze ‘buddy’s’ (Keniaanse studenten) zou bij ons komen eten die avond. We gingen ugali met sukuma wiki eten. Ugali is niet te omschrijven zonder dat het heel erg vies klinkt, dus ik hou het gewoon bij ugali. Sukuma wiki is een soort spinazie.

De buddy’s kwamen rond 18:00 uur bij ons aan. Anton en Patrick verdwenen direct de keuken in. Ann ging lekker op de bank zitten met Halem. Ik ging bij hen zitten en pakte het boekje ‘The Dutch I presume?’ erbij. Dat is een boekje met allemaal informatie over Nederlanders. Het leuke aan het boekje is dat ze al onze gewoontes op een grappige manier belachelijk maken. Ann en Halem vonden het onwijs leuk om te bekijken. Toen we het boekje doorgebladerd hadden, kwam het eten op tafel. Anton deed het gebed. Het eten smaakte me erg goed. Ik vind het sowieso het leukste om lokale gerechten te eten. Na het eten zou Halem voor ons dansen, maar het was helaas al te laat voor de Kenianen.

Vrijdag was een redelijk melige dag. Je merkte echt dat het bijna weekend was. Er werd niet zoveel werk verricht en iedereen zat de hele dag te kletsen en grappen te maken. Het enige wat wel erg belangrijk was, voor Anton Niek en mij dan, was de afspraak die we hadden met Matthew, onze ‘field supervisor’, Kennedy, die CEO is als Mutinda weg is, en Harriet. We dachten dat we gingen bespreken of de training die we hadden voorbereid er goed uitzag, maar de vergadering bleek er te zijn om ons te vertellen dat ons project wederom veranderd was. The Food Security Group die we zouden gaan trainen blijkt uitgehongerd te zijn. Echt een verschrikkelijk idee. De regen is er nog steeds niet. De boeren kunnen niets doen totdat de regen er is. Je wilt zo graag wat doen, maar het enige wat ze nodig hebben is regen en dat kunnen wij ze helaas niet geven.

Onze trainingen gaan we nu geven aan een groep die al meerdere trainingen heeft gehad in het verleden. Zij zijn al veel verder in het project bij SASOL. Ze vormen nu een ‘cooperative’. De cooperative bestaat uit twaalf leden. Alle twaalf vertegenwoordigen zij hun Food Security Group. Deze Food security Groups bestaan gemiddeld uit ongeveer 20 farmers. Het project is voor ons nu eigenlijk leuker geworden, omdat we nu training geven aan twaalf man in plaats van dertig tot zestig. Ik vind het veel leuker dat het nu wat persoonlijker is geworden.

Rond half vier was het dan echt mooi geweest. We zetten een muziekje aan en Halem deed zijn dans alsnog voor ons. Zo bizar hoe soepel iedereen hier is. Die heupen lijken wel los te zitten. Ann begon ook meteen mee te dansen. Na de dans gingen we naar huis. We hebben die avond niet zoveel meer gedaan.

Zaterdag konden we lekker uitslapen. Anton was langs gekomen en wekte ons om half tien. We zouden die ochtend een Keniaanse sim kaart kopen en daar dan internet en beltegoed bij kopen. Zo leuk trouwens hoe sommige woorden in deze onbekende taal zo hetzelfde kunnen zijn. Simkaart is ‘cardi ya sim’. Maargoed, dat ter zijde, we haalden de sim kaart en zetten het internet er op. Daarna brunchten we bij Flavours/Flavas.

We zeiden Anton gedag en namen een ‘piki piki’ oftewel motor naar het zwembad. Ik had meteen een vakantie gevoel. Wat lekker om even niets te hoeven doen en eindelijk wat kleur te pakken. Dat moet namelijk ook gebeuren he ;)

Na het zwembad reden we weer naar huis. We hadden afgesproken om met wat jongens van 16:00 uur tot 18:00 uur te gaan voetballen. Op naar het voetbalveld. Eenmaal daar aangekomen zagen we dat er een ‘officiële’ wedstrijd gespeeld ging worden. De jongens speelden 10 minuten. De scheids floot en de jongens kwamen naast mij zitten op de tribune. Later bleek dat het fluitje van de scheids niet zoveel voorstelt. Ik denk dat hij nog zo’n vijftien keer heeft gefloten voordat de teams klaar stonden voor de wedstrijd. We keken tien minuutjes en zijn daarna naar huis gegaan.

’S avonds gingen we in een bar voetbal kijken. Erg leuk om tussen de fanatieke Kenianen te zitten. We aten daar ook. Het leek me leuk om eens geitenvlees te proeven, maar helaas bestond mijn vlees louter uit vet. Ik gaf het stiekem aan de kittens die onder mijn stoel zaten te miauwen. Na de wedstrijd kwam de taxi driver ons weer ophalen.

Zondag was de sloomste dag die ik hier tot nu toe heb gehad. Ik heb heerlijk uitgeslapen. Ik werd wakker door het gezang dat uit de kerk kwam. Omelet met rode ui ontbeten. Daarna ben ik mijn was gaan doen. Wat een smerigheid komt daar vanaf zeg. Mijn teiltje was na één shirt al vies. Dat komt door al dat stof wat hier in je kleren gaat zitten. Verder heb ik het huisje een beetje opgeruimd en schoongemaakt. Tussen 16:00 uur en 18:00 uur gingen de jongens weer voetballen met de buddy’s. Ik had zin om even lekker in mijn eentje te zijn. Ik heb een stoel in de zon gezet, National Geographic erbij, heerlijk, rust.

Aangezien de mensen waarmee we in een huisje zitten alleen maar Westers eten willen eten, zijn Niek en ik lekker uit eten gegaan. We namen chapati met chicken stew. De ober kwam nog even terug nadat we besteld hadden om te vragen welk deel van de kip we wilden. Chapati is iets wat ik hier echt moet leren maken. Het is super lekker met zo’n stoofje.

Na het eten gingen we naar de supermarkt. Die is hier tot 20:00 uur open. We hadden expres een beetje vroeg gegeten. Aangezien we hier in het donker niet naar huis mogen lopen, pakten we een taxi.

Ik wilde trouwens ook nog wat vertellen over de vuurtjes die je hier overal langs de weg ziet. Hier bestaat er niet zoiets als een vuilnisman. Hier wordt iemand ingehuurd om al het vuil in de fik te steken. Hoe erg het ook tegen mijn natuur ingaat, ook ik zet mijn vuil gewoon langs de kant van de weg. Er is hier geen andere manier om van je vuilnis af te komen. Werkelijk overal wordt al het vuil verbrand. De geur van deze kleine vuurtjes is dan ook de geur van Kenia. Heel soms ruik ik het in Nederland. Ik krijg dan spontaan kippenvel en heimwee. De tranen springen me ook iedere keer in de ogen als ik hier in Kenia het vliegtuig uitstap en mijn neus gevuld wordt met de geur van dit prachtige land.

De eerste week zit erop. Wat een ervaringen, nu al.

PS: Bedankt voor alle super lieve/leuke reacties op mijn verslagen. Het motiveert enorm om door te schrijven!